Bülbülün kendinden geçme sırrı gülde saklıydı.
_derkenar
“Baharın bin bir şevkle yeryüzünü kucakladığı günlerden birinde, bülbülün gözleri gül bahçesindeki güllerden birine takılı kaldı bu öyle bir takılmaydı ki ışığına tutuldu, yandı yakıldı”.
Bu gül ateş renkli, dikenleri oldukça kuvvetli mağrur, boylu boslu görenleri hayrete düşürecek güzellikteydi.
Bülbül güle bir bakışta aşık oldu ve güle en yakın bir ağacın dalına kondu ve şakımaya başladı.
Bülbül en güzel sesiyle şakıdı şakıdı…Bülbül nağmelerini gül bahçesinde seslendikçe gül ardı ardına tomurcuklarını patlatmaya başladı. Bir zaman böyle sürdü gitti ta ki bülbülün edası sesi güle yetmemeye başlayıncaya dek.. Gül gün geçtikçe sessizliğe gömülüyor bülbül bahçeye geldiğinde başını toprağa eğiyor yerdeki minik çayırlar ve çiçeklerle sohbet ediyordu.
Edasının ve sesini yetmediğini anlayan bülbül sararıp soran küskünleşen gülüne deva aramaya başlar..
Gülünü kaybetmek istemeyen bülbül Tabiat Anaya akıl danışır; Tabiat Ana güle hayat verecek iksirin yine bir bülbül şakımasında gizli olduğunu lakin şakıyacak bülbülün yine nağmelerini canı yürekten söylemesi gerektiğini söyler.
Bülbülü bir tasa alır yemeden içmeden kesilir tüm kuşlar alemine haber salar ama nafile kuşlar alemindeki hiçbir kuş güle bülbül gibi şakımak istemez. gün geçtikçe gül daha da sararmış solmuş beti benzi gitmiş suskunluğa bürünmüştür..Gülünü bu halde gören bülbül deli divane olur tekrar Tabiat Ananın huzuruna çıkar..
Ey her şeyin anası olan anam.. ne olur gülümü yaşatmama müsaade et gülüm ölüyor diye feryat figan eder.
Bülbülün bu haline dayanamayan Tabiat ana son bir çare olarak Kaf Dağının ardında ki simurg adlı kuşun bülbüle yardım edebileceğini ama bu yolculuğun çok zor olduğunu bülbülün buna dayanamayacağını da söyler..
Bülbül gülümün canının yanında benimki nedir ki diyerek Kaf dağına doğru yola çıkar.. Durup dinlenmeden küçücük bedeniyle aşkı için uçar uçar sonunda Kaf dağının ardına ulaşmayı başarır…
Bülbülü kuşlar krallığının nöbetçileri karşılar, çok yorgun olduğunu dinlenmesi gerektiğini söyleyerek bir odaya alırlar.
Az sonra nöbetçi kuşlardan biri elinde bir aynayla çıkagelir ve bülbüle sabahın ilk ışıklarıyla birlikte aynaya bakmasını ve aradığı sorunun cevabının aynada kendine görüneceğini söyler ve çekilir.
Gece çok uzundur zaman gittikçe zalimleşmiş,eli ağırlaşmış bir türlü sabaha el vermemektedir..
Sonun da beklenen an gelir güneş ışıkları bülbülün odasına yavaşça süzülmeye başladığında bülbülün küçücük yüreği sanki yerinden çıkacak gibi olur..Rakibi olacak kuşu görmek bir yandan canından can alırken diğer yandan gülüne hayat suyu verecektir..
Aynayı kaldırır kan dolmuş gözleriyle aynaya bakar, aynada gördüğü suret bülbülü şaşkına çevirir aynada görünen bülbülün kendi suretidir.
Ayna da kendini gören bülbül sevineceği yerde üzüntüye boğulur çünkü bilmektedir ki gül’ü kendini artık istemez..Ölümle yaşam arsında ki çizgi birbirine karışmış bülbül ruhunu kaybetmiştir..
Çaresizlikle yollara düşer, kanatları yorgundur artık, gülünün ölümünü kabullenme vakti gelmiştir..,
Güller diyarına tekrar geldiğinde son bir umutla Tabiat Ananın huzuruna çıkar olanları bir bir anlatır.
Bülbülü can kulağıyla dinleyen ve bülbülün içler acısı haline üzülen Tabiat Ana bak bülbül sana söyleyeceğim şey tabiat kurallarına aykırı ama aşk yolunda yapılan her şey ayıpsız ve yasaksızdır bunun adı da aşktır..
Görüyorum ki aşkın için ölmeye hazırsın, tan yeri ağarmadan başlayacaksın en güzel nağmelerini şakımaya ama ışık gülün gözlerine değdiği anda seni görmemeli sadece sesinle onu besleyeceksin…
Tıpkı insanoğlu gibi,,, tanrılarını görmezler ama onu kalpten öyle severler ki…
Bülbül kaderine boyun eğerek gecenin bir vakti gülün bahçesine konar, vakit gece yarısını devirdikten sonra, acı içinde inleyerek başlar ötmeye, öyle içten, yürekten öter ki gül bir anda can suyunu almışçasına hayat bulur ve goncalar patlatır ardı ardına goncaları küçük olmasına karşın har kırmızısıdır..
Bülbül gülün güzelliğinden,coşkusundan sarhoş olup kendinden geçer, vakit sabaha erdiğinde bülbül hemen gül bahçesini terk eder..
Günler hızla geçip gider gece yarısı buluşmaları kısacık ömürlerine ömür katmıştır ama gül gittikçe meraklanmakta bülbülü görmek istemektedir. Bülbül geceleri uyuyamaz olmuş uyuduğu anlarda ise kabuslar görüyor her seferinde gülünü sisler içinde yitiriyordu. Uyandığında nefes nefese kalıyor minicik yüreği binlerce parçalara ayrılıyordu sanki.
Karanlıklar içinde bir oraya bir buraya koşuyor ama hangi yöne giderse gitsin kendini gül ağacının ayakları dibinde buluyordu.
Bülbül türlü türlü yalanlar uydurur gülünün inanmadığını bilse de … Söylediği her yalan bülbülün sesinin kuvvetini alır güçten düşer anlatamaz derdini sonunda susar.
Baharın bin bir şevkle yeryüzünü kucakladığı bir sabah gecenin sabahla buluştuğu bir vakit bülbül gül bahçesine gelir öter öter için için sitem vardır neşriyatında ah ile figan eder çığlıkları tüm güller diyarına ulaşır, güneş ışıkları gülün tomurcuklarına düştüğü an bülbül gülün en keskin dikenini göğsüne saplar, son kez can suyunu güzeller güzeli gül ağacına akıtır, oracıkta canını güle teslim eder.
Bülbülün canından geçme sırrı gülde saklıydı.
Mesaj Sayısı
Rep Puanı
Kayıt tarihi
Yaş
Nerden
Konu: bir sevda masalı anlatın 
C.tesi Nis. 24 2010, 23:42
