Utandım çocuk-şiir-

Utandım çocuk,

Beni anlatan bir film yapmışsın çocuk. Kızgınım, utanç içindeyim. Sana
değildir kızgınlığım. Filmdeki Mustafa'dan da utanmış değilim.
Başaramamışım. Bundandır utancım. Komutam altında bu vatan için
Kanını
akıtan mehmetlerden utandım. Özgürlük demiştim çocuk, benim
Karakterimdir. İlim demiştim çocuk, tek yol göstericidir. Karanlıktan
korkardı demişsin benim için. Korkardım evet. Bu ulusu boğmak üzere
olan karanlıktan korktum. Ama insaf be çocuk, korkup da kaçmadım ya.
Söküp atmadım mı o karanlığı bu ülkenin üzerinden? Diktatör demişsin
bir de. Hiç okumadın mı çocuk? Nerede benim nesilleri emanet ettiğim
öğretmenler? Anlatmadılar mı sana? Başkomutan olarak cepheden cepheye
koşarken, ülkede hala padişahlık rejimi varken ve bütün kararları tek
başıma verebilecekken neden bir meclis kurdum ben çocuk? Böyle
diktatör olur mu? Ah be çocuğum. Neden, nasıl düşman ettiler seni
bana? Baktım aşktan, sevgiden, aileden bahseden güzel şeyler yazmışsın
bugüne kadar. Belli iyi bir insansın. Çalışkansın, zekisin. Hacıları,
hocaları anlarım da çocuk, seni anlayamıyorum. Onlar hiç sevmedi beni.
Yüzyıllardır süren iktidarlarını aldım ellerinden. Kara cüppeleri ile
çöktükleri milletin ümüğünden çekip aldım hepsini. Sevmeyecekler beni
elbette çocuk. Peki sen çocuk, sen neden kol kola girdin bu kara
kalplilerle?
Dedim ya çocuk sana değil kızgınlığım. Başaramamışım.
Anlatamamışım
demek ki özgürlüğün kıymetini, bağımsız bir ulusun, onurlu bir bireyi
olmanın ne büyük bir nimet olduğunu bunca konuşmamda. Yazık olmuş be
çocuk. Onca vatan evladının kanına, onca ananın göz yaşına. Veremem ki
şimdi hesabı çocuk, ne o gencecik bedenlere, ne gözü yaşlı annelere.
Bu muydu uğruna bizi ölüme gönderdiğin vatan derlerse, bu nesiller
miydi ölü evlatlarımızın kanıyla kurduğun ülkeyi emanet ettiğin diye
sorarlarsa ne derim ben onlara be çocuk?
Olmadı be çocuk olmadı.

MUSTAFA